Η πολυαναμενόμενη αλληγορική ταινία τρόμου του οσκαρικού Ντάνι Μπόιλ «28 Χρόνια Μετά» και το υψηλής ποιότητας παιδικό animation των Pixar και Disney «Έλιο», αναμένεται να προσελκύσουν το κοινό αυτή την εβδομάδα
Η πολυαναμενόμενη αλληγορική ταινία τρόμου του οσκαρικού Ντάνι Μπόιλ «28 Χρόνια Μετά» και το υψηλής ποιότητας παιδικό animation των Pixar και Disney «Έλιο», αναμένεται να προσελκύσουν το κοινό αυτή την εβδομάδα, ενώ ακόμη δυο πρεμιέρες – δυο ισπανικά φιλμ, έχουν το ενδιαφέρον τους. Το πρόγραμμα συμπληρώνουν ακόμη τέσσερις επανεκδόσεις, με το εμβληματικό αριστούργημα του Ρομπέρτο Ροσελίνι «Ανοχύρωτη Πόλη» και πρωταγωνίστρια την συγκλονιστική Άννα Μανιάνι, που θα μαγνητίσει τους γνήσιους σινεφίλ.
28 Χρόνια Μετά
(“ 28 Years Later”) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης και βρετανικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ, με τους Τζόντι Κόμερ, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Τζακ Ο’Κόνελ, Άλφι Γουίλιαμς, Ρέιφ Φάινς κα.
Οι 28 ημέρες – του 2002 – έγιναν 28 εβδομάδες – του 2007 – και τώρα «28 Χρόνια Μετά», με τον κινηματογραφικό τρόμο να πολλαπλασιάζεται, αναλόγως, με τις μέρες, τις εβδομάδες και τα χρόνια, από τον στυλίστα Ντάνι Μπόιλ και τον υποψήφιο για Όσκαρ σεναριογράφο, Άλεξ Γκάρλαντ. Αν οι φανατικοί του μολυσμένου σύμπαντος που δημιούργησε ο οσκαρικός Ντάνι Μπόιλ, με το «Slumdog Millionaire», αλλά και σκηνοθέτης πολλών επιτυχιών, είχαν απογοητευτεί κάπως από τη δεύτερη ταινία, που είχε γυρίσει «εκτάκτως» ο Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο, αυτή τη φορά μάλλον θα ικανοποιηθούν, θα ανατριχιάσουν, θα τσιρίξουν από τον φόβο και θα απολαύσουν μία θεαματική και αλληγορική ταινία τρόμου, ενώ παράλληλα θα διαπιστώσουν ότι ο Μπόιλ, διατηρεί την καλλιτεχνική του παρεμβατικότητα, την έμπνευση και την αφηγηματική του ικανότητα.
Η συνέχεια του μεταποκαλυπτικού φραντσάιζ, ανανεώνει τη μυθολογία της ιστορίας και των μολυσμένων από έναν ιό ζόμπι, έχοντας ως πρωταγωνιστές την Τζόντι Κόρμερ και τους Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Τζακ Ο’Κόνελ, αλλά και τον ακόμη γεροδεμένο Ρέιφ Φάινς.
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο ιός ξέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικών όπλων, και τώρα, κατά τη διάρκεια μιας επιβεβλημένης καραντίνας, κάποιοι έχουν βρει τρόπους να ζουν ανάμεσα στους μολυσμένους. Μια τέτοια ομάδα επιζώντων ζει σε ένα μικρό νησί που συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα με μια μοναδική, ισχυρά φυλασσόμενη γέφυρα. Όταν ένας από την ομάδα φεύγει από το νησί για μια αποστολή στην καρδιά της ηπειρωτικής χώρας, ανακαλύπτει μυστικά, θαύματα και φρικαλεότητες που έχουν μεταλλάξει όχι μόνο τους μολυσμένους αλλά και άλλους επιζώντες, που αποδεικνύονται ακόμη πιο επικίνδυνοι.
Έχοντας το απαραίτητο νεύρο, την κλιμάκωση της έντασης, αλλά και την έκπληξη, τη συνεχή αγωνία του τρόμου, που επιβεβαιώνεται με τις δυνατές εμπνεύσεις του Μπόιλ, το φιλμ για δυο ώρες χτυπά αλύπητα τον θεατή, που απ’ τη μια απολαμβάνει τα όσα βλέπει στη μεγάλη οθόνη και απ’ την άλλη θέλει να εκτιναχθεί με την πολυθρόνα του στον αττικό χαλαρό καταγάλανο ουρανό. Να ξεφύγει από τη δυστοπική και αρκούντως πειστική ατμόσφαιρα της ταινίας, στην οποία έχει συμβάλει τα μέγιστα ο διευθυντής φωτογραφίας Άντονι Ντοντ Μαντλ, να βρει το κουράγιο να αναλύσει τις κοινωνικές και πεσιμιστικές αναφορές της ταινίας, για έναν κόσμο που έχει μολυνθεί πολύ πιο βαθιά από όσο φαίνονται τα αποκρουστικά ζόμπι.
Την εξαιρετικά φροντισμένη παραγωγή, με την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει σε μοντάζ, ήχο και σκηνικά, πλαισιώνει ικανοποιητικά το καστ της ταινίας, ενώ αν είχε την ίδια αποτελεσματικότητα με την εναρκτήρια σεκάνς και το φινάλε, σίγουρα θα μιλάγαμε για μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο ιός ξέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικών όπλων, κάποιοι έχουν βρει τρόπους να ζουν ανάμεσα στους μολυσμένους. Μια τέτοια ομάδα επιζώντων ζει σε ένα μικρό νησί, που συνδέεται μόνο με μία φυλασσόμενη γέφυρα. Όταν ένας από την ομάδα φεύγει από το νησί για μία αποστολή στην ηπειρωτική χώρα, ανακαλύπτει θαύματα αλλά και φρικαλεότητες.
Έλιο
(“ Elio”) Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Μάντελιν Σαραφιάν, Ντόμι Σι και Άντριαν Μολίνα.
Τα παιδιά θα ενθουσιαστούν από την τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar, ενώ ακόμη και τα μεγαλύτερα έως πολύ… μεγαλύτερα «παιδιά» θα το ευχαριστηθούν και θα ξανανιώσουν όπως περίπου το 1995, με το «Toy Story», όταν ήταν ακόμη μαθητές ή και… νέοι γονείς. Μπορεί η παραγωγή των Pixar και Disney να μην φτάνει σε επίπεδο τα αριστοτεχνικά «Τα Μυαλά που Κουβαλάς», «Μπαμπούλας Α.Ε.» ή «Ψάχνοντας τον Νέμο», αλλά αυτή η εγκάρδια ταινία που σχεδίασε ο μάστορας Άντριαν Μολίνα, διατηρεί σαφέστατα μέρος της αίγλης από τις κορυφαίες στιγμές του είδους.
Το φιλμ, που έχει επιρροές από τον «Εξωγήινο», τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», αλλά και από την «Απειλή» του Κάρπεντερ, είναι δουλεμένο σε όλες του τις πτυχές, από την ψηφιακή – επεξεργασμένη εξαιρετικά – εικόνα, την παραγωγή, τους χαρακτήρες και το καλογραμμένο σενάριο.
Ο Έλιο, ένας μικρός και καταφρονημένος πιτσιρικάς με οργιώδη φαντασία, λάτρης του διαστήματος και με εμμονή στους εξωγήινους, βρίσκεται ξαφνικά από λάθος στο Communiverse, έναν διαπλανητικό οργανισμό με εκπροσώπους από κάθε λογής μακρινούς γαλαξίες. Όταν ο Έλιο θεωρείται κατά λάθος πως είναι ο ηγέτης της Γης, καλείται να δημιουργήσει νέους δεσμούς με εκκεντρικές εξωγήινες μορφές ζωής, να ξεπεράσει μια κρίση διαγαλαξιακών διαστάσεων, να ξεπεράσει μία σειρά απίστευτων δοκιμασιών και να ανακαλύψει με κάποιο τρόπο ποιος είναι και για πού είναι πραγματικά προορισμένος.
Με την αφήγηση να ρέει μελωδικά, υπό τους μπιντάτους ήχους του συνθέτη Ρομπ Σάιμονσεν, το φιλμ διαθέτει μια όμορφη ανθρώπινη ιστορία για την ανακάλυψη της ταυτότητας και τις ρίζες, τη φιλία και τον αυτοσεβασμό, την κατανόηση του άλλου και του διαφορετικού.
Το φιλμ μπορεί να μην έχει το σαρκαστικό χιούμορ άλλων ταινιών, αλλά είναι αστεία, πολλές φορές ξεκαρδιστική, ενώ δεν χάνει ποτέ το ενδιαφέρον της και την τρυφερότητά της, ακόμη και όταν δείχνει να συμβιβάζεται με εμπορικά κλισέ του είδους και μηνύματα που δεν θα δυσκολέψουν το κοινό.
Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά με τις φωνές των Μιχάλη Ψυχράμη, Τάνια Παλαιολόγου, Κωνσταντίνο Ανδριόπουλο, Δημήτρη Μαρίζα, Άγγελο Λιάγκο, Μαρία Ζερβού, Γιάννη Στεφόπουλο, Αφροδίτη Αντωνάκη κα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας φανατικός λάτρης του διαστήματος και με τεράστια εμμονή με τους εξωγήινους, ο Έλιο είναι έτοιμος για ένα επικό εγχείρημα όταν διακτινίζεται στο Communiverse, έναν διαπλανητικό οργανισμό με εκπροσώπους από μακρινούς γαλαξίες, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Έλιο είναι ο ηγέτης της Γης
Πάρτι Χωρισμού
(“ Volvereis”) Κομεντί, ισπανικής και γαλλικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Χονάς Τρουέμπα, με τους Iτσαρο Αράνα, Βίτο Σανθ, Φερνάντο Τρουέμπα κα.
Για πάρτι αποχωρισμού έχουμε ακούσει, για πάρτι χωρισμού, δηλαδή διαζυγίου, όχι. Αυτή την πρωτότυπη ιδέα, πιάνει ανάλαφρα και προχωρά με κέφι ο νεαρός Ισπανός σκηνοθέτης Χονάς Τρουέμπα, θέλοντας να μιλήσει για τις συμβάσεις του γάμου, το συναισθηματικό αδιέξοδο, τη λήξη μιας σχέσης, που απλώς δεν έχει μέλλον.
Ο Τρουέμπα («Η Παρθένος του Αυγούστου»), με αέρινο ευλύγιστο στιλ παίζει με τις λαμπερές και μελαγχολικές νότες, με φόντο μια ευχάριστα φωτισμένη Μαδρίτη, για να παραδώσει μία ωδή στην αισιόδοξη πλάνη του καλού χωρισμού. Μια ταινία δροσερή όσο και άνιση, που έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το βραβείο Europa Cinemas Label.
Ένα ζευγάρι, έπειτα από 15 χρόνια γάμου, αποφασίζει να χωρίσει και να κάνει ένα πάρτι χωρισμού την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού. Το ζευγάρι, έχοντας ένα υψηλό επίπεδο κατανόησης και όμορφης συναισθηματικής σχέσης, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, θα ανακοινώσει σε συγγενείς, φίλους, τους πάντες, την απόφασή τους για τον χωρισμό, προκαλώντας την αμηχανία. Φροντίζοντας τις προετοιμασίες του πάρτι, το ζευγάρι θα θυμηθεί στιγμές της κοινής του διαδρομής, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν τα γυρίσματα μιας ταινίας, με τη γυναίκα να είναι η σκηνοθέτις και ο άντρας ο ηθοποιός, ενώ τα ερωτήματα για τον αναπάντεχο χωρισμό πληθαίνουν.
Με την αφήγηση του σκηνοθέτη, να εκμεταλλεύεται τα γυρίσματα της ταινίας μέσα στην ταινία του, για να θολώσει τι είναι πραγματικό και τι αναπαράσταση, το φιλμ απλώνεται σε μεγάλο βαθμό σε πεδία που δύσκολα μπορεί να χειριστεί. Οι αναφορές στον Μπέργκμαν και στη σκρούμπολ κωμωδία, σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και όλα αυτά με μία χαλαρή συναισθηματική διάθεση, το φιλμ φαίνεται να χάνει τη σπονδυλική στήλη από το σώμα του, μένοντας με την καρδιά και τα πνευμόνια… της Μαδρίτης, που δίνει ανάσες στον θεατή.
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, αναπτύσσει χημεία, ξέρει να χειρίζεται το παράδοξο, αλλά ορισμένες φορές μοιάζει να έχει αποξενωθεί και από το πνεύμα της ταινίας, ενώ παίζει και ο πατέρας του σκηνοθέτη, Φερνάντο Τρουέμπα, με μεγάλη διαδρομή στη σκηνοθεσία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά από 14 χρόνια, η Aλε και ο Άλεξ, αγαπημένο κατά τ’ άλλα ζευγάρι, παίρνουν από κοινού τη δύσκολη απόφαση να χωρίσουν. Θέλουν, όμως, ο χωρισμός τους να είναι διαφορετικός από το συνηθισμένο, μια αφορμή για εορτασμό και όχι για πένθος. Έτσι, ανακοινώνουν ότι θα οργανώσουν ένα μεγάλο «πάρτι χωρισμού».
Διπλή Ταυτότητα
(“ La Infiltrada”) Δραματικό θρίλερ, ισπανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Αράντσα Ετσεβαρία, με τους Καρολίνα Γιούστε, Λουίς Τοσάρ, Ντιέγκο Ανίντο, Ινίγκο Καστέσι κα.
Στιβαρό, δραματικό αστυνομικό θρίλερ, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις, καθώς αφορά τη δράση της ένοπλης αυτονομιστικής οργάνωσης των Βάσκων ΕΤΑ και τη διείσδυση στις τάξεις της, μίας Ισπανίδας νεαρής αστυνομικού, που αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, λόγω των πραγματικών περιστατικών και προσώπων πάνω στα οποία βασίζεται.
Η Αράντσα Ετσεβαρία («Καρμέν και Λόλα»), γεννημένη στη χώρα των βάσκων, θα τολμήσει να συνδυάσει μια ταινία καταγγελίας (της τρομοκρατίας), αλλά ταυτόχρονα να αναδείξει με ευκρίνεια την τρομοκρατία, την καταπίεση και την απαξίωση, που δέχονταν οι γυναίκες τόσο από τη βασκική οργάνωση όσο και από την πλευρά των ισπανικών αρχών.
Η ταινία, που κέρδισε το Γκόγια καλύτερης ταινίας και πρώτου γυναικείου ρόλου, αλλά και αρκετές ακόμη διακρίσεις, μπορεί να έχει μία μονομέρεια όσον αφορά την ιστορία της βασκικής οργάνωσης, ευνόητη ως έναν βαθμό, αλλά η αξία της έγκειται στην προσέγγιση της θέσης της γυναίκας σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αντρική τοξική εξουσία, καθώς και οι υπαρξιακές αγωνίες της ηρωίδας, που πρέπει να συνυπάρχει με αυτούς που απεχθάνεται και να υπακούει στις απαξιωτικές διαταγές των ανωτέρων της.
Μία νεαρή αστυνομικός, πρωτόβγαλτη από τη σχολή, θα είναι η μοναδική γυναίκα που θα επιλεγεί να διεισδύσει στις τάξεις της ένοπλης οργάνωσης ΕΤΑ. Ο επικεφαλής της επιχείρησης, ένας ανώτερος αστυνομικός, θα της προτείνει να γίνει μυστικός πράκτορας, με μοναδικό αντάλλαγμα να είναι χρήσιμη στην εξάρθρωση της οργάνωσης, καθώς δεν θα της αναγνωριστεί ποτέ η συμβολή της και αν πάει κάτι στραβά θα πρέπει να πάρει πάνω της την ευθύνη. Η αστυνομικός, περιμένοντας για χρόνια, να μπει στην οργάνωση, ζώντας στο Σαν Σεμπαστιάν, κάνοντας φιλίες με Βάσκους και δείχνοντας ότι υποστηρίζει τον αγώνα για αυτονομία, θα κερδίσει σιγά σιγά την εμπιστοσύνη και θα βρει την ευκαιρία να διεισδύσει στην ΕΤΑ, όταν θα της ζητηθεί να φιλοξενήσει έναν νεαρό εκτελεστή στο διαμέρισμά της. Κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να αποκαλυφθεί, η νεαρή αστυνομικός, που έχει στενή σχέση μόνο με τον επικεφαλής των επιχειρήσεων, θα χωθεί πιο βαθιά και επικίνδυνα στην υπόθεση, όταν θα πρέπει να φιλοξενήσει και έναν διαβόητο, σχεδόν σαδιστή, εκτελεστή της ΕΤΑ, που θα τη φέρει πιο κοντά στην εξάρθρωσή της, αλλά και ένα βήμα πριν την αποκάλυψή της, που μπορεί να της στοιχίσει τη ζωή.
Η Ετσεβαρία, ακολουθώντας όλους τους κανόνες ενός κατασκοπικού θρίλερ, θα στήσει ικανοποιητικά ένα συναρπαστικό ασφυκτικό φιλμ, με κλιμακούμενη ένταση και αγωνία και βοηθούμενη από την εποχή, χωρίς τεχνολογικές – πολλές φορές ανεξήγητες – ευκολίες. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα κενά στο στόρι της, όπως είναι οι συχνές συναντήσεις με τον ανώτερο αστυνομικό, που περνούν απαρατήρητες σε έναν χώρο που ακτινογραφείται από τη βασκική οργάνωση ή τις παρακολουθήσεις της αστυνομίας που είναι εμφανείς διά γυμνού οφθαλμού από έναν άσχετο, πόσο δε μάλλον από τους πεπειραμένους τρομοκράτες.
Ξεπερνώντας αυτές τις μικρές σκηνοθετικές και σεναριακές αυθαιρεσίες, το φιλμ δημιουργεί το κλίμα συνεχούς ανησυχίας για το αν θα αποκαλυφθεί η μυστική αστυνομικός και διατηρεί το σασπένς μέχρι τέλους.
Η δύναμη, όμως, της ταινίας βρίσκεται στον χαρακτήρα της ηρωίδας, που αντιμετωπίζεται ως «ένα τίποτα» από την οργάνωση, πρέπει να ανέχεται τις προσβολές και να υπακούει τυφλά στις εντολές τους, παρότι εθελοντικά κινδυνεύει μαζί τους για τις ιδέες της ΕΤΑ και ταυτόχρονα να αισθάνεται απλώς ως ένα εργαλείο στην επιχείρηση της αστυνομίας.
Εν πολλοίς, η ταινία θα ήταν ένα καλογυρισμένο αντίγραφο των ανάλογων αμερικάνικων, με τη μονοδιάστατη προσέγγιση των χαρακτήρων (οι «καλοί» των μυστικών υπηρεσιών και οι «κακοί» όλοι οι απέναντι) αν δεν είχε το ισχυρό κομμάτι για τη θέση μιας νεαρής γυναίκας σε ένα αρρενωπό φονταμενταλιστικό σύμπαν και απ’ τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Και βεβαίως μία εξαιρετική ερμηνεία από την Καρολίνα Γιούστε, που μεταδίδει με όλο της το σώμα την υπαρξιακή της αγωνία, την ανυπόφορη μοναξιά της και τον κίνδυνο για τη ζωή της, που όσο αυξάνεται τόσο φαίνεται να την ελκύει.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Αφού πέρασε αρκετά χρόνια διεισδύοντας στους κύκλους της βασκικής οργάνωσης ως μία νεαρή υποστηρίκτριά της, μια μυστική πράκτορας αποκτά αυτό που έψαχνε: η ETA επικοινωνεί μαζί της.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη
(“ Roma Città Aperta”) Ταινία σταθμός για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, καθώς αποτελεί την απαρχή του ιταλικού νεορεαλισμού που καθιέρωσε ο Βιτόριο ντε Σίκα – τρία χρόνια μετά, με το συνταρακτικό «Κλέφτης Ποδηλάτων» – σκηνοθετημένο απ’ τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, με μηδαμινά μέσα κι ενώ ακόμη δεν είχε τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ακαταμάχητη η σκηνοθετική ματιά του Ροσελίνι, που συνδυάζει με μαεστρία το ντοκιμαντέρ με το δράμα, αφηγούμενος τον αγώνα των αντιστασιακών Ιταλών στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ η «λύκαινα» Άννα Μανιάνι, συγκλονιστική, ένα υποκριτικό θαύμα, συμβολίζει τις ευγενέστερες πανανθρώπινες αξίες και μια Ιταλία που δεν υπάρχει πλέον πια. Στην ταινία παίζει και ο Άλντο Φαμπρίτζι, ενώ το υπόλοιπο καστ απαρτίζεται από ερασιτέχνες ηθοποιούς.
Η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων
(“ Sawdust and Tinsel”) Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν το 1953 παρουσιάζει τις περιπέτειες μίας ομάδας περιπλανώμενων τσιρκολάνων στη Σουηδία του 1900. Μία ιδιότροπη ταινία που αναδεικνύει την αντιπαράθεση εξουσίας – πλανόδιων θεατρίνων, αλλά και την ταπείνωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με μία ιδιαιτέρως πεσιμιστική προσέγγιση. Η ταινία στέφθηκε από αποτυχία στην εποχή της, ενώ αργότερα αναγνωρίστηκε ως ένα από τα αριστουργήματα του Σουηδού δημιουργού. Παίζουν οι Χάριετ Άντερσον, Γκούναρ Μπιέρνστραντ, Άκε Γκρόνμπεργκ, Χανς Έκμαν κα.
Το Παιδί και το Δελφίνι
(“ Boy on a Dolphin”) Μια απλώς συμπαθητική ταινία από τον Γιαν Νεγκουλέσκο, που έχει πάρει θρυλικές διαστάσεις, επειδή υπήρξε η πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή στην Ελλάδα και λόγω της απίστευτα γοητευτικής – κι εδώ – Σοφίας Λόρεν, αλλά και των παραλειπομένων που συνόδευσαν τα γυρίσματα κι έγιναν γνωστά τα επόμενα χρόνια. Η μόνη που συναγωνίζεται την ομορφιά της Λόρεν είναι η Ύδρα και το ελληνικό καλοκαίρι. Στα συν και το νοσταλγικό τραγουδάκι του Τάκη Μοράκη «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», που τραγουδά η ντίβα, έχοντας δίπλα της τον Τώνη Μαρούδα. Στην ταινία, που το στόρι της λίγη σημασία έχει, παίζουν και οι Άλαν Λαντ – εκτός κλίματος, Κλίφτον Γουέμπ, Αλέξης Μινωτής κα.
Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο
Ελληνικό τολμηρό ερωτικό δράμα του Δημήτρη Αθανίτη, που προβλήθηκε το 1997, προκαλώντας αίσθηση. Το στόρι τοποθετημένο σε μια δυστοπική Αθήνα του μέλλοντος, αποτελεί μια σύγχρονη διασκευή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, περιγράφοντας έναν ακραίο έρωτα. Ντεμπούτο για τη Λένα Κιτσοπούλου, που με την εμφάνιση της συνέβαλε στον καλτ χαρακτήρα της ταινίας, η οποία σημειωτέον βρήκε διανομή έπειτα από τέσσερα χρόνια και μάλιστα μόνο σε μία μόνο αίθουσα, λόγω των ερωτικών σκηνών της. Παίζουν ακόμη οι Κώστας Καζανάς, Γιώργος Κοτανίδης, Γιάννης Μποσταντζόγλου και Τάκης Βαμβακίδης.
Φωτογραφία από την ταινία «28 Χρόνια Μετά» – Πηγή Φωτογραφίας: Feelgood
Χάρης Αναγνωστάκης
