Ο δήμος Πειραιά γιορτάζει τα 190 χρόνια από την ίδρυσή του, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιώς (ΕΒΕΠ) τα 120 χρόνια και ο Ολυμπιακός τα 100 χρόνια του.
«Το Ε.Β.Ε.Π. γιορτάζει τα 120 χρόνια του, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων των Ημερών Θάλασσας 2025. Το Ε.Β.Ε.Π., που αποτελεί θεμέλιο λίθο της επιχειρηματικής ζωής του Πειραιά και της ευρύτερης περιοχής, έχει συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και όχι μόνο, και προάγοντας τις σχέσεις με διεθνείς αγορές και οργανισμούς. Ο εορτασμός των 120 χρόνων του Ε.Β.Ε.Π. μπορεί να είναι μια ευκαιρία να αναδειχθεί η ιστορία του, αλλά και ευκαιρία να θέσει τους στόχους του για το μέλλον, ενισχύοντας τον ρόλο του στην ελληνική επιχειρηματική κοινότητα.», ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του ΕΒΕΠ, Βασίλης Κορκίδης, στον χαιρετισμό του.
Ο Πρόεδρος του Ε.Β.Ε.Π., Βασίλης Κορκίδης, άνοιξε την εκδήλωση με θερμό καλωσόρισμα των παριστάμενων και ο Δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, εξήρε το έργο του Επιμελητηρίου και των παραγόντων του, ανά τα χρόνια, ανακοινώνοντας παράλληλα την ένταξη του ιστορικού κτιρίου στην ΟΧΕ, για την προσαρμογή του στις νέες βιοκλιματικές παραμέτρους που θα το καταστήσουν «πράσινο». Οι αντιπεριφερειάρχες Αττικής, Αλεξάνδρα Πάλλη – Γιαννακοπούλου και Πειραιά, Σταυρούλα Αντωνάκου, αναφέρθηκαν στη συμβολή του Επιμελητηρίου στην ανάπτυξη του επιχειρείν και, γενικότερα, της τοπικής και όχι μόνο οικονομίας.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, που έλαβε χώρα στο πλαίσιο της ετήσιας διοργάνωσης «Ημέρες Θάλασσας 2025» του Δήμου Πειραιά, χαιρετισμό απηύθυναν οι πρυτάνεις του ΠΑ.ΠΕΙ., Γιάννης Σφακιανάκης, και του ΠΑ.Δ.Α., Παναγιώτης Καλδής, ενώ ειδική αναφορά έγινε στις επαγγελματικές προοπτικές των νέων στον χώρο της ναυτιλίας, από τον καθηγητή και πρόεδρο του ναυτιλιακού τμήματος του ΠΑ.ΠΕΙ., Γιάννη Θεοτοκά, και τον αναπληρωτή καθηγητή του τμήματος Ναυπηγών Μηχανικών του ΠΑ.Δ.Α., Γεώργιο Λιβανό. Το Επιμελητήριο, συνεχίζοντας την καθιερωμένη πλέον ετήσια βράβευση των πρώτων εισαχθέντων φοιτητών στα τμήματα Ναυτιλιακών Σπουδών του ΠΑ.ΠΕΙ. και Ναυπηγών Μηχανικών του ΠΑ.Δ.Α., για το ακαδημαϊκό έτος 2024-2025, βραβεύτηκε η πρώτη εισαχθείσα στο τμήμα του ΠΑ.ΠΕΙ., Κατερίνα-Άννα Πλατυκέλη, από τον Δήμαρχο της πόλης μας, Ιωάννη Μώραλη, και η πρώτη εισαχθείσα στο τμήμα του ΠΑ.Δ.Α., Ελένη Μαγγανά, από την Αντιπεριφερειάρχη Αττικής, Αλεξάνδρα Πάλλη-Γιαννακοπούλου.
Η λαμπρή πορεία και πολύτιμη συμβολή του Επιμελητηρίου, από της δημιουργίας του ως και σήμερα, παρουσιάστηκε με ολιγόλεπτο βίντεο και αναφορές στα σημεία κλειδιά της διαδρομής του. Το Ε.Β.Ε.Π., συμβάλλοντας στην πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης του Πειραιά, στήριξε τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ με θέμα «Διαδρομές με τα Αγάλματα, τις Προτομές και τα Μνημεία του Πειραιά», το οποίο και παρουσιάστηκε κλείνοντας την εκδήλωση μέσα σε κλίμα ιδιαίτερα εορταστικό, στο οποίο συνέβαλε το μουσικό διάλειμμα των τενόρων «The Three Tenors Project», που συνόδευσε στο πιάνο ο μαέστρος, Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου. Ακολούθησε δεξίωση προς τιμήν των επίσημων προσκεκλημένων και των δημοσιογράφων, στην Επιχειρηματική Λέσχη του Ε.Β.Ε.Π.
Το παρών έδωσαν πλήθος επιχειρηματιών, εκπροσώπων της πολιτείας, θεσμικών, παραγωγικών, επιστημονικών φορέων και μελών της τοπικής κοινωνίας.
Το 1852 και ενώ ακόμη δεν είχαν συμπληρωθεί είκοσι χρόνια από την ίδρυση του Δήμου – η νέα πόλη άρχιζε σιγά – σιγά να διαμορφώνει τη “φυσιογνωμία” της. Σύμφωνα με το άριστο για την εποχή του πολεοδομικό σχέδιο Κλεάνθη – Schaubert – Klenze, η ρυμοτομία ήταν καλή, βασιζόμενη κυρίως στα ίχνη του σχεδίου της αρχαίας πόλης, με ευθείες – κάθετες και παράλληλες- οδούς και πλατύτερες λεωφόρους και με πέντε πλατείες. Φυσικά τα όρια της πόλης ήταν ακόμη περιορισμένα. Και η περιοχή, στην οποία εκτεινόταν, άρχιζε από το σημείο περίπου, όπου βρίσκεται ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου ως την οδό Ηφαίστου (σήμερα Ελευθ. Βενιζέλου) και από την οδό Καποδιστρίου ως την οδό Καραϊσκου, ενώ την περίοδο αυτή εγκρίθηκε και η πρώτη επέκταση του «σχεδίου της πόλεως» έως τη λεωφόρο Μουνιχίας (σήμερα Γρηγορίου Λαμπράκη). Ακόμα είχαν οικοδομηθεί τα πρώτα ευπρόσωπα κτίρια, κυρίως δημόσια καταστήματα αλλά και πολλές ιδιωτικές κατοικίες, ενώ συγχρόνως είχαν εκτελεστεί και τα πρώτα έργα στο λιμάνι: Η Βασιλική Αποβάθρα, μία άλλη αποβάθρα στην Τρούμπα και κρηπίδωμα μήκους 1.500 μέτρων, που εξυπηρετούσαν ικανοποιητικά τη λιμενική κίνηση της εποχής, η οποία, σε ετήσια βάση, δεν ξεπερνούσε τα 7.000 πλοία και τους 30.000 επιβάτες.
Ο πληθυσμός είχε αισθητά αυξηθεί. Και με βάση τα στοιχεία που παρααφέρουσα «Στατιστική» του ο τότε φρούραρχος Πειραιώς Γεώργιος Αγγελόπουλος , ανερχόταν σε 5.526 κατοίκους, από 3.463 ήταν δημότες, 1.605 ετεροδημότες και 458 αλλοδαποί.
“Εκ των δημοτών – παρατηρεί ο Γ. Αγγελόπουλος – οι πλειότεροι είναι Υδραίοι μεν πρώτοι διακρίνονται δια την εις την θάλασσαν επιδεξιότητά των, οι δε δεύτεροι δια την εις τας εμπορικός επιχειρήσεις ικανότητα και την περί τους λόγους ετοιμότητά των». Και προσθέτει: «Όλοι σχεδόν κάτοικοι ενασχολούνται εις το εμπόριον, η δε ολίγη περί την πόλιν καλλιεργήσιμος γή, πλήν των περιβολίων, καλλιεργείται ως επί το πλέιyούς Αθηναίους … »
Όσο και αν η διαπίστωση του Γ. Αγγελόπουλου ότι «όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Πειραιώς ενασχολούνται εις το εμπόριον» ενέχει κάποια δόση υπερβολής, δεν παύει ωστόσο να είναι αλήθεια ότι το εμπόριο αποτελεί, την περίοδο αυτή την κυριότερη έκφανση της οικονομικής ζωής της πόλης. Φυσικά ακόμα τα δύσκολα χρόνια των προσπαθειών για τη δημιουργία όριο – χαρακτηριστικό πειραϊκό γνώρισμα – είναι, κατά κύριο λόγο, εισαγωγικό. Το τελευταίο καλύπτει το 93,2% του συνόλου των εμπορικών συναλλαγών, ενώ οι εξαγωγές περιορίζονται σε 6,8%. Τα κυριότερα προϊόντα που εισάγονται είναι, μεταξύ άλλων, υφάσματα, δημητριακά, βαμβάκι, σίδηρος, κασσίτερος, ξυλεία, διάφορα μεταλλικά σκεύη και εργαλεία, γυαλικά, χαρτί, χαλιά, πίσσα, χειροτεχνήματα, ζάχαρη, καφές και ρύζι. Και χώρες προέλευσης των εισαγόμενων εμπορευμάτων είναι – κυρίως – η Αυστρία, η Τουρκία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Αγγλία. Οι εξαγωγές περιορίζονται σε ακατέργαστα δέρματα, σε αντιπροσωπευτικά προϊόντα της Απικής, όπως μέλι, βούτυρο, τυρί, λάδι, καθώς και σε ορισμένα είδη που παράγουν οι ελάχιστες – ακόμη – και υποτυπώδεις τοπικές «βιομηχανικές» μονάδες, όπως μετάξι, ζυμαρικά, οινοπνευματώδη ποτά, σχοινιά και σαπούνι. Η αξία των εισαγωγών υπολογίζεται σε 3.500.000 δρχ. περίπου και των εξαγωγών σε 400.000 δρχ., με υπεροχή των πρώτων κατά 3.100.000 δρχ. Περίπου.
Τον ίδιο χρόνο καταγράφονται στον Πειραιά 80 συνολικά έμποροι (μικροί και μεγάλοι), «κολλυβισταί» και 13-14 εμπορομεσίτες. «Το μάλλον εισαyόμενον εν Πειραιεί προϊόν – σημειώνει ο Γ. Αγγελόπουλος – είναι ο σίτος της Ρωσίας». Και εξηγώντας τους λόγους που οδήγησαν στην ανάπτυξη του εισαγωγικού εμπορίου σιτηρών στον Πειραιά, παρατηρεί ότι αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι υπερέχει κατά πολύ της Σύρου – που έως το 1850 συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος του – σε λιμενικές εγκαταστάσεις, μέσα εκφόρτωσης, αριθμό εργατών και αποθηκευτικούς χώρους, αφού στην περιοχή του λιμανιού υπήρχαν μεγάλες ιδιωτικές αποθήκες με λογικό ενοίκιο για την αποθήκευση των εισαγόμενων σιτηρών. Και προσθέτει έναν ακόμη λόγο που πρέπει να σημειωθεί: τη γειτνίαση του Πειραιά με την πρωτεύουσα, που οι κάτοικοί της κατανάλωναν τη χρονιά αυτή ( 1852) 1.500 κιλά σίτου κάθε μέρα, «προτιμώντες κατά πολύ τον ρωσικόν από τον εντόπιον».
Ανάμεσα στους μεγαλεμπόρους της εποχής περιλαμβάνονται πολλά γνωστά κι από την ενεργό ανάμειξή τους στον χώρο της τοπικής δημόσιας ζωής πειραϊκά ονόματα, όπως οι Π.Σ. Ομηρίδης, Δημήτριος και Τρύφων Μουτζόπουλος, Λουκάς Ράλλης – που διετέλεσαν δήμαρχοι-, Νικόλαος Μελετόπουλος, Σταμάτιος Σέρμπος, Σωτήριος Ρετσινόπουλος, Αθανάσιος Ζωγράφος, Ανδρέας Περίδης, Παναγιώτης Οικονομίδης, Παναγιώτης Γιουρδής, Γεώργιος Αναστασόπουλος, Δημήτριος Σεφερλής και Νικόλαος Παναγιωτόπουλος. Επίσης και οι 1. Αφεντούλης, Δημ. Ρετσίνας, Α. Σκαραμαγκάς, Ε. Μηταράκης, Αδελφοί Ευμορφόπουλοι, Δ. Μουμουτζής και 1. Τζουρής.
