Πέθανε σε ηλικία 79 ετών ο ηθοποιός Νίκος Γαλανός μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ο δημοφιλής ηθοποιός ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 κι έγινε γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου
Ο Νίκος Γαλανός (πραγματικό όνομα Νίκος Σουπιωνάς) γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία “Οργή”. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες “Κραυγή” (1964), “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” (1964), “Ο Ουρανοκατέβατος” (1965), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Πανικός” (1969) και “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” (1969).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία “Ένα αστείο κορίτσι”, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι σημαντικοί ρόλοι σε ταινίες, όπως “Ορατότης μηδέν” (1970), “Ο Αστραπόγιαννος” (1970), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972) και “Η αμαρτία της ομορφιάς” το 1972 που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς “Οι Δίκαιοι”, ενώ ακολούθησαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι και σε άλλες σειρές. Τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν στη σειρά “Η Γη Της Ελιάς”.
Πληροφορούμενη την απώλεια του Νίκου Γαλανού, η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Με θλίψη πληροφορήθηκα την απώλεια του Νίκου Γαλανού, που κλείνει μια δημιουργική σταδιοδρομία έξι δεκαετιών στο σανίδι, τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη. Ο Νίκος Γαλανός έγινε γνωστός από τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους σε ταινίες της ύστερης φάσης της ακμής του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου για να διαπρέψει, στη συνέχεια, και στην τηλεόραση. Αγαπήθηκε δίκαια από το κοινό, που είδε στο πρόσωπό του έναν από τους διαχρονικούς σταρ της οθόνης.
Η αναγνωρισμότητά του, όμως, κάθε άλλο παρά τον εμπόδισε να ξεδιπλώσει τα αδιαμφισβήτητα υποκριτικά του προσόντα στη σκηνή, σε μια ευρύτατη γκάμα απαιτητικών ρόλων, από όλο το φάσμα του ρεπερτορίου. Η εξωτερική εμφάνιση και η έμφυτη γοητεία του συνδυάστηκε πάντοτε με την αφοσίωσή του στην Τέχνη, τη διαρκή καλλιέργεια των εκφραστικών μέσων του, αλλά και την αναζήτηση και την επίτευξη της υποκριτικής ωριμότητας για να διαπλάσει έναν πρωταγωνιστή που αφήνει διακριτό αποτύπωμα και στην Τέχνη, αλλά και στην αποδοχή από το κοινό.
Στην οικογένειά του, τους φίλους του και τους συναδέλφους του απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια.
