Αφιέρωμα στη λογοτεχνική μας παράδοση και ειδικότερα στα Ακριτικά Τραγούδια και τις Παραλογές κάνει τον Μάρτιο το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με την υπογραφή του Γιάννη Καλαβριανού και την επιμέλεια κειμένων από τον ποιητή, μελετητή του δημοτικού τραγουδιού και μεταφραστή Παντελή Μπουκάλα.
Την Τετάρτη 24 Μαρτίου στις 19.00 ακούστε ΕΔΩ την Ελένη Κοκκίδου και τον Δημήτρη Παπανικολάου να διαβάζουν επιλεγμένα Ακριτικά Τραγούδια.
Την Τετάρτη 31 Μαρτίου στις 19.00 ακούστε ΕΔΩ τον Γιώργο Γλάστρα και τη Χριστίνα Μαξούρη να διαβάζουν μια επιλογή από τις Παραλογές.
Ακριτικά τραγούδια
Τα ακριτικά δημοτικά τραγούδια εξυμνούν τα κατορθώματα των ακριτών, δηλαδή των στρατιωτών που είχαν την αποστολή να φρουρούν τα σύνορα του βυζαντινού κράτους από πιθανούς εισβολείς, και πρωτίστως από τους Αραβες. Ο ιδεώδης ήρωας ανάμεσά τους είναι ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, γεννημένος από Αραβα πατέρα και χριστιανή μητέρα, Βυζαντινή. Οι άθλοι του Διγενή, στο πρόσωπο του οποίου συνυπάρχουν η νεότητα του Αχιλλέα, η δύναμη του Ηρακλή και η δόξα του Αλεξάνδρου (σύμφωνα με σχετική παρατήρηση του Ν.Γ. Πολίτη), εξυμνήθηκαν τόσο από ακριτικά δημοτικά τραγούδια όσο και από το εκτενές βυζαντινό έπος που φέρει ως τίτλο το όνομά του.
Η παλαιότερη μαρτυρία στα ακριτικά τραγούδια οφείλεται στον Αρέθα, επίσκοπο Καισαρείας (850-932 μ.Χ.), ο οποίος αναφέρθηκε σε Παφλαγόνες ραψωδούς που περιφέρονταν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν επ’ αμοιβή τις ηρωικές πράξεις δοξασμένων ανδρών. Το χρονικό πεδίο σύνθεσης του ακριτικού κύκλου εκτείνεται από τον 9ο αιώνα (ίσως και νωρίτερα) έως τον 13ο, οπότε και διαλύθηκαν τα σώματα των ακριτών. Αρχική κοιτίδα των τραγουδιών υπήρξε η Μικρά Ασία, και ειδικότερα οι ανατολικές επαρχίες της βυζαντινής επικράτειας, ο Πόντος και η Καππαδοκία. Από εκεί διαδόθηκαν και σε άλλες ελληνικές περιοχές, καθώς και σε γειτονικούς λαούς, επηρεάζοντας τη δική τους δημώδη ποίηση.
Παραλογές
Αρκετά κοινά στοιχεία με τα ακριτικά τραγούδια έχουν οι παραλογές, την ακμαία φαντασία, λόγου χάρη, και την αφηγηματική λιτότητα. Πρόκειται για εκτενή διηγηματικά άσματα, πάντοτε σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, στα οποία επικρατεί το παραμυθιακό στοιχείο. Τα αρτιότερα συνδυάζουν με τρόπο απαράμιλλο το επικό πλάτος, το λυρικό ύψος και τη δραματική πυκνότητα.
Η υπόθεση αρκετών παραλογών αντλείται από παλαιές παραδόσεις ή μύθους (για αγίους, δράκους, στοιχειά κτλ). Αλλες εκτυλίσσονται ως εξιστόρηση εξαιρετικά συγκινητικών περιστατικών του οικογενειακού ή του κοινωνικού βίου ή ως διήγηση των συνεπειών που προκύπτουν από ακραίες ερωτικές συμπεριφορές: ερωτικές τραγωδίες (με την ευθύνη της κακής πεθεράς, της άπιστης συζύγου ή της δόλιας κουνιάδας), ναυάγια, εκδικητικές πράξεις, φόνοι (συμπεριλαμβανομένης της παιδοκτονίας), ανεπίγνωστο οιδιπόδειο, νεκροφιλία.
Ο χρόνος σύνθεσης των παραλογών δεν είναι εύκολο να εξακριβωθεί. Ως απώτερο πρότυπό τους έχει υποδειχθεί από τον Στίλπωνα Κυριακίδη το θέατρο των πρώτων χριστιανικών αιώνων.
